La Paz – Brussel

Dag 24 & 25 – Woensdag & donderdag 24-25/09: La Paz – Brussel

Na een korte nacht gaat om 3 uur de wekker en een half uurtje later zitten we in de taxi die ons naar de luchthaven brengt. Een half uurtje later staan we in de vertrekhal van de luchthaven.

We checken ons en onze bagage in. Dan is er tijd om op het gemakske afscheid te nemen van Bart, die nog enkele maanden langer in Zuid‑Amerika blijft. Bart heeft voor ons nog een verassing in petto, voor iedereen een klein geldbeugeltje vol met cocabladeren. Deze steken we diep weg in onze rugzak. Na het afscheid volgen de gebruikelijke procedures van voorbij de douane komen enzo.

Om 6u30 vertrekken we met een B757 van American Airlines voor een korte vlucht van een goed uur naar Santa Cruz. In de lucht vangen we de laatste blikken van het machtige Andesgebergte op. In Santa Cruz moeten we meer dan een uur in het vliegtuig wachten. Ondertussen horen we dat alle vluchten tussen Bolivia en Miami zijn afgelast door de onlusten in Bolivia. Enkel onze vlucht gaat om onbekende reden wel door. We hebben veel chance dat we vandaag een vlucht naar Miami hebben. Alle vluchten voor en na onze vlucht zijn afgelast door de politieke instabiliteit in Bolivia. Moesten we een dag later terugkeren hadden we hier mooi gestaan.

Om 9 uur vertrekken we dan voor een vlucht van 6u45 naar Miami. De tijd op het vliegtuig gaat maar langzaam voorbij. Als ontbijt krijgen we een croissant en een uurtje voor het landen is er een warm middagmaal met kip en patatten. Om 15u45 komen we dan in Miami aan. Ons vliegtuig wordt bij aankomst natgespoten door enkele brandweerwagens omdat dit de laatste vlucht van de piloot was.

In Miami moeten we met onze bagage voorbij de onvriendelijkste douane die ik ooit heb gezien. Voor onze aansluitende vlucht naar London Heathrow moeten we nog 4 uur wachten. Het eerste uur gaat redelijk vlug voorbij, we bezoeken de taxfree winkels of eten iets in de restaurantjes. Ik ben blij als we na het lange wachten dan mogen boarden. De vlucht naar Londen duurt 8u30. We vliegen met een B777 waar elke zetel zijn eigen tv-scherm heeft. Ik dood er de tijd met enkele films kijken en spelletjes spelen. Ik probeer ook een uurtje te slapen. Tijdens de vlucht komen ze twee keer met eten rond.

Lang wachten in Miami

Op de luchthaven van London Heathrow moeten we een kleine drie uurtjes wachten voor onze vlucht naar Zaventem. Maar in de terminal staan veel winkels zodat de tijd vlug voorbij gaat. Om 12u40 zijn we dan weg voor een korte vlucht van een uurtje met een A319 van British Airways. Op deze vlucht worden we nog bediend met een sandwich en een drankje. Op Zaventem hebben we redelijk snel onze bagage en dan kunnen we afscheid nemen van elkaar. Na een treinrit van 2 uur kom ik dan tegen de avond vermoeid thuis aan, na een ongelooflijk prachtige en leuke reis.

Isla del Sol – La Paz

Dag 23 – Dinsdag 23/09: Isla del Sol – La Paz

Onze laatste volledige dag in Bolivia wordt vooral een lange reisdag. ’s Morgens hebben we genoeg tijd om op te staan. Ik sta om 8 uur op en zet me op het terras, genietend van het uitzicht over het Titicacameer. Na een ontbijt staan we om 10 uur beneden aan het haventje waar we een half uurtje later met de boot naar Copacabana vertrekken. De boot zit goed vol, wij zitten op het benedendek, afgeschermd van de zon en de wind. Onderweg verliest een Aymaravrouw haar bolhoed en de boot doet de moeite om terug te varen en deze uit het water te vissen. In Copacabana halen we onze rugzakken op en een uurtje later worden we met een taxibus naar de bushalte gebracht. Om 13u30 vertrekt de bus dan. Na 45 minuten moeten we dan opnieuw de overzetboot nemen. Uiteindelijk komen we om 17 uur in La Paz aan. We gaan te voet naar het hotel. Er is nog tijd om te shoppen of een douche te nemen.

’s Avonds gaan we naar Angelo’s Colonial restaurant voor onze laatste Boliviaanse maaltijd. Ik eet er een laatste keer lamasteak. Na nog een rum gaan we terug naar het hotel.

Isla del Sol

Dag 22 – Maandag 22/09: Isla del Sol

Terwijl de groep ’s morgens gaat ontbijten, blijf ik in het hotel. De trucha van gisteren was me niet zo goed bekomen. Om 8u30 nemen we de boot naar Isla del Sol. Het grootste deel van de groep zit op het dek, waar het behoorlijk koud is als de zon even achter de wolken verdwenen is. Na twee uurtjes varen bereiken we het eiland. We laten ons op het noorden van het eiland afzetten. In de buurt van dit haventje staan enkele Incaruïnes die we een bezoekje brengen. Daarna wandelen we via een pad, dat van noord naar het zuid over het eiland loopt, naar de andere kant van het eiland. Ondertussen is het heel warm geworden met een zon op volle kracht. Het pad gaat tussen verschillende heuveltoppen op en neer. We bereiken ook het hoogste punt van het eiland. Onderweg hebben we magnifieke uitzichten over het eiland en het Titicacameer. Om 15 uur stoppen we aan een restaurantje waar we allemaal spaghetti eten.

Isla del Sol

Isla del Sol

Isla del Sol

Isla del Sol

Isla del Sol

Isla del Sol

Isla del Sol

Isla del Sol

Isla del Sol

Isla del Sol

Isla del Sol

Na het eten gaat Bart naar het haventje zien om vandaag nog een boot terug naar Copacabana te hebben. Maar de laatste boot is even voordien vertrokken. Nu moeten we de nacht op het eiland doorbrengen. Bart gaat dan voor slaapplaatsen zoeken wat hier geen sinecure is. Wij wachten dan op het terras van een hotel waar geen beweging te bespeuren is. Na een tijdje vindt Bart de uitbaters van het hotel en kunnen we ons op de kamers installeren. Buiten op het terras kaarten we met enkele pintjes en pringleschips erbij. Wanneer het buiten te koud wordt, doen we binnen in het restaurant voort. In dit restaurant eten we dan ook het menu, soep met trucha en frieten. Na het eten kaarten we verder, de mannen tegen de vrouwen. Om 22 uur gaan we slapen.

Terrasje doen.

Titicacameer – Copacabana

Dag 21 – Zondag 21/09: Titicacameer – Copacabana

De wekker gaat vandaag iets te vroeg voor mij, om 7u30 stappen we aan het hotel op de bus naar Copacabana. De bus doet eerst nog een toer langs de belangrijke hotels in La Paz wat toch al gauw een uur duurt. Na twee uurtjes over de altiplano rijden zien we in de verte het Titicacameer liggen. Op een punt waar beide oevers dicht bij elkaar liggen nemen we de overzetboot naar de overkant. De passagiers worden met een klein bootje naar de overkant gebracht wat zo’n 10 minuten duurt. De bus wordt op een vlot gezet en die overtocht duurt toch wel een half uur. Dan hebben we nog 45 minuten rijden voor de boeg naar Copacabana, vlak aan de Peruaanse grens. In Copacabana worden we aan de kathedraal afgezet waar op dat ogenblik auto’s en bussen worden gewijd, een ritueel dat hier elke zondag plaatsvindt en dat met veel muziek en veel volk gepaard gaat.

Overzet op het Titicacameer

Buswijding

Het Titicacameer is het op één na grootste meer van Zuid-Amerika, met een oppervlakte van 8340 km². Het ligt tussen Peru en Bolivia op 3812 meter boven de zeespiegel, en is het hoogste commercieel bevaarbare meer ter wereld. De diepte is gemiddeld 140-180 meter.

Copacabana

Waterfietsen op het Titicacameer

Zonsonergang

Ondertussen zoekt Bart voor ons een hotel. We nemen er een met uitzicht over het meer. Als iedereen geïnstalleerd is gaan we eten, ik eet een taco mixto. De rest van de namiddag brengen we aan het meer door. We gaan een uurtje waterfietsen op het meer in voor mij veel te kleine waterfietsen. Ik en Jeroen trappen terwijl Erika en Soetkin achteraan liggen te genieten. Na een uurtje en enkele blauwe plekken later, door de te kleine plaatsen, houden we het voor bekeken. Dan gaan we aan het strand iets drinken in een van de vele terrasjes.  Het is er redelijk druk, veel Bolivianen gaan in het weekend naar Copacabana. Op de dijk staan ook enkele sjotterkasten waar we ons even mee kunnen bezighouden. Een uurtje voor zonsondergang gaan we naar een van de twee heuvels die Copacabana flankeren. Na een half uurtje klimmen staan we boven en dan is het wachten op de zonsondergang. Naarmate de zon steeds lager aan de horizon staat komen er meer en meer toeristen toegestroomd. De zon in het meer zien zakken is fantastisch om te zien. Eenmaal de zon weg is begint het direct veel kouder te worden. Nadien gaan we in de buurt van ons hotel dineren. Ik eet er tomatensoep en trucha, een soort vis. Nadien drinken we nog enkele Baileys die we dubbel krijgen tijdens het happy hour.

Tiahuanaco

Dag 20 – Zaterdag 20/09: Tiahuanaco

Om 6u45 gaat de wekker en even later gaan we in de stad ontbijten. Om 8u30 worden we door een busje met gids opgehaald om naar Tiahuanaco te rijden.

Tiahuanaco is een precolumbiaanse site aan de zuidoost oevers van het Titicacameer. De site staat op de Unesco werelderfgoedlijst. Tiahuanaco ontstond waarschijnlijk al voor het jaar 400 en was de hoofdstad van een rijk dat in zijn bloeitijd (tot ca. 1000) ruwweg de zuidelijke helft van het latere Incarijk beheerste, dat wil zeggen Zuid-Peru, Noord-Chili, een flink stuk van Bolivia en een deel van Noord-Argentinië. De stad bestaat onderandere uit de zonnepoort, Kalasasayatempel, de verzonken tempel en nog twee op te graven piramides.

Onderweg naar de stad krijgen we van de gids een hoop uitleg over La Paz en de omgeving. Wanneer we aan de stad aankomen krijgen we eerst een veel te uitgebreide introductie over de stad en hun cultuur in het archeologisch museum naast de site. ’s Middags nemen we een korte pauze en dan gaan we naar de ruïnes zelf. De ruïnes zijn grotendeels nagebouwd. De gids blijft enthousiast vertellen. Ik had van de ruïnes iets meer voorgesteld. Om 14 uur is de rondleiding gedaan en we eten dan onze lunch op. Onderweg naar La Paz stoppen we in El Alto van waar we een mooi uitzicht over La Paz hebben. Na enkele foto’s trekken rijden we verder naar La Paz, beneden in het dal. De rest van de namiddag blijf ik in het hostel en lees er enkele strips en vul mijn dagboek verder aan.

Tiahuanaco

Tiahuanaco

Tiahuanaco

Tiahuanaco

’s Avonds gaan we in een restaurant met sfeervolle koloniale inrichting eten. Ik eet tomatensoep en een filet Mexicana. Voor de rest staat er vandaag niets meer gepland.

Coroico – La Paz

Dag 19 – Vrijdag 19/09: Coroico – La Paz

Vandaag wordt een overgangsdag waarin we terug naar La Paz gaan. Er zijn geen specifieke activiteiten gepland. Na het ontbijt in het hotel gaan we op het gemakske naar de bushalte voor de bus naar La Paz. Om 11u30 zijn we vertrokken voor een ritje van drie uur. We installeren ons opnieuw in hostel El Solario. Ik ga dan met Nancy en Bieke een vlugge hap eten. Daarna gaan we op souvenirjacht. Ik koop er twee hangmatten, enkele beeldjes, twee schaakborden en nog vanalles. Er is echt keuze te over.

La Paz

Souvenirkraampje

Souvenirkraampje

Bus in La Paz

Bus in La Paz

Souvenirkraampje

’s Avonds zoeken we een leuk restaurantje uit, en we belanden in een duur restaurant. Maar je mag er à volonté groenten en kaas eten. Ik bestel er een lamakebab met pepersaus en frieten. De lamakebab bestaat uit twee grote satés met lamavlees en ajuin. Dit is heel lekker en ik moet moeite doen om het op te krijgen. Nadien komt de garçon met een grote bokaal langs waarin een slang op sterk water staat. Het sterke water is singani, de nationale Boliviaanse sterke drank. Achteraf in het hotel drinken we nog enkele pintjes samen met twee Fransen. Om 23u30 houd ik het voor bekeken

El Choro – Coroico, dag 3

Dag 18 – Donderdag 18/09: El Choro – Coroico, dag 3

Om 7u45 worden we gewekt voor de laatste etappe van de trektocht. Na een stevig ontbijt kunnen we een uurtje later vertrekken. De gids vertelt dat we drie uur nodig hebben voor we de eindbestemming hebben bereikt. Ik ga er samen met Soetkin, Erika en Jeroen vandoor. Soetkin bepaald het tempo, en dat ligt redelijk hoog. Het pad gaat constant bergaf met hier en daar een stuk plat. Na 1u20 wandelen zien we in de vallei een dorpje liggen. We beseffen nog niet dat dit de aankomst is tot we 10 minuten later het dorpje, op 1300 meter, bereiken. We deden er anderhalf uur over. We zetten ons op een bankje met een frisdrank. Een half uurtje later komen Nancy en Bieke aan. Ik kan niet stilzitten en ga regelmatig naar boven om te kijken of er al iemand te zien is. Na een uurtje wachten ga ik naar boven tot ik de rest tegenkom en samen met hen ga ik dan terug naar beneden. En anderhalf uur nadat de eersten aankwamen is de groep volledig en zit de trekking erop.

In het dorp bereiden de gidsen onze maaltijd, rijst met stukken gehaktbrood. Nadien gaan we met de bus naar Coroico op 1750 meter. We logeren er in een hotel met een zwembad. In de namiddag wordt er aan het zwembad en in het dorp gerelaxt. ’s Avonds zoeken we in het dorp een restaurantje maar belanden uiteindelijk in het restaurant van het hotel waar de menukaart zeer uitgebreid is. Ik eet er een pizza pepperoni. Nadien ga ik met Bart, Jeroen, Nancy, Soetkin en Erika iets drinken in het dorp.

El Choro – Coroico, dag 2

Dag 17 – Woensdag 17/09: El Choro – Coroico, dag 2

Om 6u45 worden we door een drager gewekt. Het ontbijt is uitgebreid, met onderandere cornflakes en yoghurt, dit zijn we in Bolivia niet gewoon. Iets na 8 uur kunnen we dan vertrekken voor het tweede deel van de tocht. Het weer is veel beter dan gisteren. Na enkele minuten lopen we al in T-shirt. De tocht gaat verder bergaf tot 2200 meter waar we een pauze houden. Dan volgt er een lange en pittige beklimming van een half uurtje. Boven wachten we dan tot de groep terug volledig is. Nu volgt er een lang en min of meer plat stuk, hoog op de berghelling. De rivier zien we tientallen meters onder ons stromen. De vallei waar we doorlopen is echt prachtig met een rivier die zich een weg baant tussen de berghellingen.

Rivier

Het is hier al heel wat groener dan gisteren.

Even uitrusten

Waterval

Preben

Even uitrusten

’s Middags stoppen we op een open veldje voor de lunch, rijst met groenten en kaas. Een uurtje later vatten we het tweede gedeelte van de dag aan. De tocht gaat verder over een relatief plat pad dat goed begaanbaar is. Na een tijdje volgt er een lange afdaling om van de ene bergkam naar de andere over te steken. Na de afdaling steken we via een hangbrug een klein riviertje over, en dan volgt er weer een heel stuk bergop. Er worden al vlug groepjes gevormd van snelle en minder snelle stappers. Ik loop vooraan met Erika, Soetkin en Jeroen. Bart loopt een keer van de laatste groep naar de eerste om voor bevoorrading te zorgen. Om 15u10 komen we op een kampplaats aan, hoog tegen de bergwand met een prachtig uitzicht. Na een kwartiertje vertrekken we weer. Volgens de gids is het nog 2 uur wandelen vooraleer we aan het volgende kamp zijn. Er volgt nog een lange afdaling die door een lange klim opgevolgd wordt. De kilometers vorderen. Na een goede twee uur wandelen, zien we het kamp waar we gaan slapen al liggen. Maar het pad maakt achter de bergrug nog een grote bocht. Om 18u05 komen we dan eindelijk aan, wat een ontlading. We verfrissen ons. Na 20 minuten komen dan Nancy en Bieke aan. Ondertussen begint het dan al donker te worden. Rond 19 uur komen Jens, Aurelie, Ellen en Bart dan aan. Sommigen zitten er dan volledig door. Maar van enkele dragers is dan nog geen spoor te zien. Dragers die trager zijn dan de deelnemers is toch de wereld op zijn kop.

We installeren ons dan in een slaapzaal met zes stapelbedden. Bij sommigen worden de bleinen verzorgd. In de kamer worden achtereenvolgens een grote spin, reuzenkakkerlak en een schorpioen ontdekt. Ik probeer ze te vangen, maar die pogingen mislukken. Ondertussen drinken we enkele pintjes. Om 20u30 is het eten klaar, soep met patatten gevolgd door spaghetti met worstjes. Dan is het tijd om onze bedden op te zoeken na een lange vermoeiende dag.

El Choro – Coroico, dag 1

Dag 16 – Dinsdag 16/09: El Choro – Coroico, dag 1

Vandaag starten we met een driedaagse trektocht die ons van de hooglanden van El Choro op 4700 meter naar een dorpje (1300 meter) in de buurt van het laaggelegen Coroico brengt.

’s Morgens maken we onze rugzakken, de bagage die we niet nodig hebben laten we op het bureau van de trektochtorganisator achter. Na een stevig ontbijt in de stad begeven we ons dan naar het trekkingbureau. Van hieruit gaan we met de bus naar de startplaats van de trektocht, El Choro op 4700 meter hoogte. Na een uurtje zijn we er. Op deze hoogte is het echt vreselijk koud en het is er bovendien aan het hagelen.

De eerste kilometers van de tocht gaan steil bergaf in een rotslandschap. Door de dichte mist is het uitzicht zeer beperkt. Het rotslandschap maakt langzaam plaats voor lage begroeiing. Na een kleine 1000 meter dalen, stoppen we in een hutje voor de lunch. De lunch, kip en rijst, wordt door de gids en dragers klaargemaakt. Ik heb niet veel honger. Ik probeer in het hutje een beetje op te warmen, maar dat valt helemaal niet mee.

Groepsfoto bij de start van de trektocht op 4700 meter.

El Choro - Coroico trektocht

El Choro - Coroico trektocht

El Choro - Coroico trektocht

Lama's

Lama's

Lama's

Lunchpauze

’s Namiddags gaat de tocht verder bergaf maar veel minder steil. Ondertussen is het beginnen motregenen. Het pad is op vele plaatsen spekglad waardoor er regelmatig schuivers zijn. Je moet 100 % geconcentreerd zijn om overeind te blijven. Rond 17 uur komen we aan de overnachtingplaats aan. Het is een klein dorpje aan de oever van een rivier. Als de hele groep is aangekomen installeren we ons in een klein kerkje waar we de nacht zullen doorbrengen. Daarna kunnen we in een klein open hutje relaxen met een pintje. Ondertussen is de zon ook ondergegaan waardoor het terug ijskoud i
 en we kijken uit naar een warme maaltijd. Maar het eten laat op zich wachten. Om 20 uur komt dan eindelijk de soep eraan, groentesoep met patatten. Dan volgt er aangebrande spirelli met een kleine lap vlees. Nadien gaan we in de kerk slapen, met 10 mensen op een rij palmen we heel de kerk in.

Schol

Een kerk als slaapplaats.

Mountainbiken op Ruta de la Muerte

Dag 15 – Maandag 15/09: Mountainbiken op Ruta de la Muerte

Om 6u30 gaat de wekker en een halfuurtje later zitten we aan de ontbijttafel. Hier maken we kennis met de gidsen en de andere deelnemers voor de tocht. We zijn met 17 deelnemers en nog eens drie gidsen op de mountainbike. Na een stevig ontbijt rijden we met twee busjes, met de MTB’s op het dak, naar de vertrekplaats op 4700 meter. Na een uurtje rijden komen we aan. Ik heb voor een Trek-MTB met voorvering gekozen. De goed Engels sprekende gidsen geven ons instructies mee. Na een halfuurtje instructies en de fietsen controleren kunnen we vertrekken. Het eerste deel van de tocht gaat over een goede en brede asfaltweg waar nog ander verkeer is. Om de tien minuten stoppen we om de groep terug te laten samenkomen, er zit een serieus snelheidsverschil tussen de traagste en snelste rijders. Het volgbusje stopt regelmatig om van iedereen foto’s te nemen en om filmpjes te maken. Het ruige landschap flitst ons tegen 60 km/uur voorbij. Bij de tweede stop moeten we langs een controlepost waar taks betaald moet worden.

Klaar voor de Ruta de la Muerte

Begin van de Ruta de la Muerte

Ruta de la Muerte

Ruta de la Muerte

Ruta de la Muerte

Ruta de la Muerte

Ruta de la Muerte

Ruta de la Muerte

Ruta de la Muerte

En af en toe vallen er wel eens doden.

Vanaf de controlepost gaat het 7 km omhoog. Er is de mogelijkheid om dit stukje met het busje te doen, maar iedereen wil dit stuk bergop op eigen krachten doen. Ik ga er met de gids meteen vandoor. Er zitten pittige stukjes tussen, het valt niet mee om op deze hoogte bergop te rijden. Na een klein halfuurtje kom ik met de gids aan op het punt waar de asfaltweg overgaat op de ruta del muerte. Na 25 minuten wachten is iedereen aangekomen. We houden een korte lunchpauze met banaan, chocolade en water.

Groepsfoto

Preben

De ruta de la muerte is uitgeroepen tot gevaarlijkste weg ter wereld, zoals de naam al doet vermoeden. Tot eind 2006 was deze weg de enige weg tussen La Paz en Coroico dat op 1600 meter hoogte in de jungle ligt. Vanaf 2006 is er een nieuwe en snellere weg in gebruik. Daarom is deze weg nu erg in trek bij mountainbikers. De weg is een grindweg die tegen de rotsflanken ligt. De weg is op veel plaatsen 3 à 4 meter breed met daarnaast een afgrond die tot 600 meter diep gaat. Het verkeer dat naar beneden gaat moet links, aan de kant van de afgrond, rijden. Dit omdat bij het kruisen van een andere auto de weg meestal te smal is en de chauffeur zo beter kan zien hoer ver hij van de rand van de weg kan rijden.

Na 2,5 uur op de ruta de la muerte komen we aan in Yolosa, een dorpje op 1100 meter hoogte. Na een verfrissend pintje om terug op krachten te komen rijden we door naar een hotel met een zwembad. Hier nemen we een douche en we nemen een duikje in het zwembad. Tegen de tijd dat we zijn opgefrist staat een uitgebreide tafel, met frieten, pasta, rijst, gedroogde bananen, kip, chili con carne en groenten voor ons gedekt. Om 16u30 rijden we dan terug naar La Paz, waar we na drie uur rijden aankomen. In de stad eten we nog een kleinigheid en na een pintje in het hotel gaan we slapen.

Pintje drinken in  Yolosa