Na slecht te hebben geslapen door de hoogte, het te kleine bed deed er ook al geen goed aan, sta ik om 7u45 op. In het hotel wordt voor ons een ontbijt geserveerd en nadien komt een gids ons ophalen om de zilvermijn te bezoeken. Met een bus worden we naar een huis gebracht waar we onze mijnwerkerstenue kunnen aandoen. Een knalgele broek en vest en rubberen laarzen. Een helm met een lamp ontbreken ook niet. Het is een lachwekkend zicht. Onze groep wordt nog aangevuld met twee Hollanders en een Amerikaan. De volgende halte is een mijnwerkerswinkeltje. Voor we hier binnen gaan leert de gids ons enkele worden Quechua omdat in dit armere deel van de stad veel mensen geen Spaans spreken. Bijvoorbeeld “How are you?” betekent in het Quechua “¿Imaynalla Kashanki?”. In het winkeltje wordt onze begroeting in het Quechua vriendelijk onthaald. We kopen er dynamiet en cocabladeren om aan de mijnwerkers uit te delen. Daarnaast kopen we ook koekjes en limonade voor de kinderen. Een flesje pure ethanol mag ook niet ontbreken. Dan brengt de bus ons verder de berg op. Aan een van de vele mijningangen delen we al wat cocabladeren en koekjes uit. De mijnwerkers kouwen de hele dag op cocabladeren omdat deze veel energie geven, in de mijnen wordt er voor de rest niet gegeten. Even later gaan we dan de mijn binnen. De gangen zijn smal en het plafond is dikwijls zeer laag. De gids vertelt heel wat over de mijnen. Naast zilver wordt er ook tin en zink in de mijn ontgonnen. Tin en zink brengen hier vandaag meer op dan het zilver dat bijna uitgeput is.
Tegenwoordig zijn de mijnen in handen van de mijnwerkers. De mijnwerkers worden betaald op basis van wat ze uit de mijn halen. Er werken nog 8000 mensen in de mijn in mensonterende toestanden. Gemiddeld overlijden de mijnwerkers na 15 jaar in de mijnen aan stoflong, en dat voor zo’n 40 Bs. per dag. Vrijdags brengen de mijnwerkers offers voor bescherming van de Pachamama, moeder Aarde. In een doodlopende gang staat een beeld dat ze dan besprenkelen met pure ethanol en bestrooien met cocabladeren. Er worden ook sigaretten in de mond van het beeld gestoken. Nadien drinken de mijnwerkers zelf van de pure alcohol.
Potosi
Klaar om de berg in te gaan
Dynamiet
Via het gangenstelsel zetten we onze tocht verder, dieper de mijn in. Via een ladder geraken we een verdieping dieper. Op sommige plaatsen moeten we in ware speleologiestijl klauteren. Nog een verdieping lager ligt er een spoor waarlangs de mijnkarretjes met de ertsen uit de rotsen vervoerd worden. Na drie uur in de mijnen gaan we er via een stevige klimpartij naar boven terug uit. In de mijn was er een temperatuur van 15 tot 20 °C. Buiten de mijn koop ik van een kindje nog enkele mineralen. De gids demonstreert ook nog hoe dynamiet wordt klaargemaakt voor een ontploffing. Het dynamietstaafje wordt gekneed tot een bol waar er een lont in wordt gestoken. Extra kunstmest naast de dynamiet zorgt voor een sterkere explosie. Op 50 meter van ons steekt de gids de dynamiet dan aan, na een halve minuut wachten volgt er dan een zeer luide knal. Het mijnbezoek zit erop. De werkomstandigheden laten toch wel een diepe indruk na.
Beeld waar mijnwerkers offers brengen
De plaatselijke jeugd
We trekken de stad in voor de lunch, er is de keuze tussen pizza of cheeseburger. Na de lunch gaan we met de bus naar een warmwaterbron, een half uurtje rijden buiten de stad. Als de bus ons afzet hebben we nog een steile klim van zo’n 100 meter te gaan voor we aan de bronnen zijn. De eerste bron die we tegenkomen is veel te warm om in te zwemmen, maar enkele honderden meters verder is er nog een bron die wel een aangename temperatuur heeft. Het is zalig zwemmen op meer dan 4000 meter hoogte in een adembenemend landschap. Na een uurtje zwemmen gaan we terug naar beneden, naar de weg. Enkele minuten later passeert er al een bus. Als we terug in de stad zijn ga ik naar het hotel om te slapen, de rest gaat nog iets eten.
Warmwaterbron
Zwemmen op meer dan 4000 meter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten