Dag
10 – Woensdag 10/09: Salar de Uyuni
Vandaag staat in het teken van het bezoek aan
de Salar de Uyuni. Om 7u30 gaat de wekker. Ik neem eerst een douche. Ik krijg
er geen warm water uit, dus wordt het maar een vlugge koude douche. In het
hotel eten we een American breakfast. Daarna is er nog ruim de tijd om onze
rugzakken voor de volgende drie dagen te maken. Ik bekijk ook nog even mijn
mails. Om 10u30 worden we dan opgehaald door twee Toyota Land Cruisers. We
worden ook nog vergezeld door een Argentijn en een Franse. Samen met ons gaan
de twee chauffeurs, een kokkin en een gids mee.
De eerste stop is een treinkerkhof net buiten
Uyuni. Het is een bizar zicht, aan een afgelegen stukje spoorweg midden in de
woestijn staan een hoop locomotieven en wagons uit lang vervlogen tijden te
roesten. De treinen worden door ons gretig beklommen. Dan rijden we terug naar
Uyuni om de kokkin, Jackie, op te halen. Op naar de Salar dan.
Locomotief
Spoorweg naar de horizon
Treinkerkhof
De Salar de Uyuni is met een oppervlakte van
12000 km² (grootte van Vlaanderen) en een hoogte van 3660 meter de grootste en
hoogste zoutvlakte van de wereld. De vlakte is gevormd toen 40000 jaar geleden
het Lago Minchín begon op te drogen en het zout achterbleef.
Met de jeep door de Salar de Uyuni
Salar de Uyuni
Na een kwartiertje rijden vanuit Uyuni zien we
de zoutvlakte al. Maar we rijden eerst nog kilometers langs de vlakte tot we in
een dorpje, Colchani, belanden. Hier kunnen we nog wat inkopen doen of
souveniertjes kopen. Dan rijden we de zoutvlakte op, richting een zouthotel. De
eerste stop is op een plaats waar zout gewonnen wordt. Hier liggen tientallen
bergjes zout. Het uitzicht dat we hier hebben is werkelijk fenomenaal. Een
witte vlakte tot zover het oog reikt. Aan het zouthotel is er tijd om de
befaamde foto’s zonder dieptezicht te trekken. Terwijl wij hiermee bezig zijn
wordt in het hotel onze lunch klaargemaakt. Lamavlees met pasta en koude
groenten. Na de lunch doen we verder met het foto’s trekken. Er worden allerlei
attributen zoals pringlesdozen, lepels en bananen bovengehaald voor de foto’s.
Zoutwinning
Hotel opgebouwd uit zoutblokken
Groepsfoto
Dan rijden we verder naar Isla Incahuasi, een
eiland midden op de vlakte vol met metershoge cactussen. Onderweg halen de
chauffeurs vlot snelheden van boven de 100 km/uur. We zien het eiland in de
verte al te voorschijn komen. Maar het duurt nog enige tijd vooraleer we er
zijn, de afstand tot het eiland is bijna niet in te schatten. Op het eiland
maken we een wandeling naar de top. Het pad voert ons langs de cactussen, die
tot 10 meter hoog kunnen worden. De combinatie van de cactussen met de witte
zoutvlakte is zeer fotogeniek. Na een klein uurtje gaan we naar onze volgende
stop, Isla Cáscara de Huevo. Het is een eiland waarop een grot te zien is. Na
een korte wandeling op het eiland rijden we verder naar onze eindbestemming
voor vandaag. Na enige tijd gaat de zoutvlakte langzaam over in een zandvlakte
die vol met grote en kleine rotsblokken liggen. Gedaan met de vlakke wegen van
op de zoutvlakte.
Isla de la Pescada
Isla de la Pescada
Isla de la Pescada
Rond 17 uur komen we aan een zouthotel aan,
onze eindbestemming. De muren, tafels, stoelen en bedden zijn uit zoutblokken
opgebouwd. Er worden koekjes en thee geserveerd. Buiten wordt er nog even
frisbee gespeeld. Het begint buiten al gevoelig koud te worden. Binnen is hier
nog niet zoveel van te merken, omdat de muren van zout zeer goed isoleren. ’s
Avonds eten we spaghetti met groentesaus. Na het eten spelen we “Kolonisten van
Catan”. Om 22u30 liggen we in bed, na een prachtige dag.
De zoutvlakte overgestoken
Ons hotel, gemaakt uit zoutblokken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten