De wekker gaat vandaag iets te vroeg
voor mij, om 7u30 stappen we aan het hotel op de bus naar Copacabana. De bus
doet eerst nog een toer langs de belangrijke hotels in La Paz wat toch al gauw
een uur duurt. Na twee uurtjes over de altiplano rijden zien we in de verte het
Titicacameer liggen. Op een punt waar beide oevers dicht bij elkaar liggen
nemen we de overzetboot naar de overkant. De passagiers worden met een klein
bootje naar de overkant gebracht wat zo’n 10 minuten duurt. De bus wordt op een
vlot gezet en die overtocht duurt toch wel een half uur. Dan hebben we nog 45
minuten rijden voor de boeg naar Copacabana, vlak aan de Peruaanse grens. In
Copacabana worden we aan de kathedraal afgezet waar op dat ogenblik auto’s en
bussen worden gewijd, een ritueel dat hier elke zondag plaatsvindt en dat met
veel muziek en veel volk gepaard gaat.
Overzet op het Titicacameer
Buswijding
Het Titicacameer is het
op één na grootste meer van Zuid-Amerika, met een oppervlakte van 8340 km². Het
ligt tussen Peru en Bolivia op 3812 meter boven de zeespiegel, en is het
hoogste commercieel bevaarbare meer ter wereld. De diepte is gemiddeld 140-180
meter.
Copacabana
Waterfietsen op het Titicacameer
Zonsonergang
Ondertussen zoekt Bart voor ons een
hotel. We nemen er een met uitzicht over het meer. Als iedereen geïnstalleerd
is gaan we eten, ik eet een taco mixto. De rest van de namiddag brengen we aan
het meer door. We gaan een uurtje waterfietsen op het meer in voor mij veel te
kleine waterfietsen. Ik en Jeroen trappen terwijl Erika en Soetkin achteraan
liggen te genieten. Na een uurtje en enkele blauwe plekken later, door de te
kleine plaatsen, houden we het voor bekeken. Dan gaan we aan het strand iets
drinken in een van de vele terrasjes.
Het is er redelijk druk, veel Bolivianen gaan in het weekend naar
Copacabana. Op de dijk staan ook enkele sjotterkasten waar we ons even mee
kunnen bezighouden. Een uurtje voor zonsondergang gaan we naar een van de twee
heuvels die Copacabana flankeren. Na een half uurtje klimmen staan we boven en
dan is het wachten op de zonsondergang. Naarmate de zon steeds lager aan de
horizon staat komen er meer en meer toeristen toegestroomd. De zon in het meer
zien zakken is fantastisch om te zien. Eenmaal de zon weg is begint het direct
veel kouder te worden. Nadien gaan we in de buurt van ons hotel dineren. Ik eet
er tomatensoep en trucha, een soort vis. Nadien drinken we nog enkele Baileys
die we dubbel krijgen tijdens het happy hour.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten